خب، اين اولين دشت جشنواره امسال است: باز هم سيب داري، ساخته بايرام فضلي. يك داستان بي‌زمان و مكان كه طنز غير منتظره كارگردان، نجات‌اش داده است. با بازي خيلي خوب بازيگر نقش اصلي، ذبيح افشار كه اصالت بدويت را به شكل خيلي جذاب و درستي در چهره و رفتارش بروز داده است. كارگردان آن قدر شيفته استعاره‌ها و ايده‌هايش نشده كه جذابيت فيلم‌اش را بي‌خيال شود و در عين حال در چيدن قاب آن قدر توان‌مند بوده كه ضعف توليد سينماي ايران موقع ساخت چنين فيلمي، دائم توي سر تماشاگر بخت برگشته نكوبد. هر بار كه شخصيت اصلي داستان كلمه « گشنمه » را به زبان مي‌آورد، مسيري طولاني از ميان‌پرده‌هاي كميك برنامه‌هاي كودك تا يك فيلم جدي با ايده‌هاي فرامتني خوب و جذاب و مناسب را خيلي سريع طي مي‌كنيم.
فيلم كمي خالي دارد. داستان بعضي وقت‌ها لق مي‌زند. فاصله بين موقعيت‌هاي جذاب داستان، با اغذيه مقوي پر نشده. ولي اين قدر فيلم خوبي هست كه تماشايش را به‌تان توصيه كنم. بايد جشنواره باز باشيد تا بدانيد پيدا كردن اولين فيلم خوب در ميان اين همه محصول كسل‌كننده بي‌مايه، چه حالي مي‌دهد.
امير قادري
بازگشت به روزنوشتهای امیر قادری خطای داخلی 
