1- چند ماه انتظار تمام شد. «سنتوری» روی پرده افتاد. بهرام رادان با صدای محسن چاوشی می خواند. مردم در سینما همراهش زمزمه می کردند: رفیق من سنگ صبور غم هام... . آقایی در صندلی کنار من بعد از هر پلان می گفت: مرسی! . تا حالا این همه آدم مشتاق تماشای فیلم یک جا ندیده بودم. سینما فلسطین جای سوزن انداختن نبود. این جا سینماست یا تظاهرات؟ . علی سنتوری داشت سوسیس سرخ می کرد و خیلی ها در سالن اشک هایشان را پاک می کردند. فیلم تمام شد. حال و روز سالن فرق کرده بود. استاد مهرجویی با عوامل فیلم وارد شد. رکورد شلوغ ترین جلسه مطبوعاتی جشنواره فجر از ابتدای راه اندازی تا امروز تعلق می گیرد به داریوش مهرجویی و سنتوری اش. مهرجویی خونسرد و صمیمی و هوشمندانه جواب داد. فیلم هم حسابی جواب داد.
رفیق من سنگ صبور غم هام
به دیدنم بیا که خیلی تنهام
هیچکی نمی فهمه چه حالی دارم
چه دنیای رو به زوالی دارم

2- «پارک وی» را دیدیم. فیلم خوش ساختی از کار درآمده. خبری از شلختگی و نابلدی در آن نیست. فرج حیدری هم سنگ تمام گذاشته . تهران از دریچه دوربین او مثل یکی از شهرهای زیبای دنیاست. اکشن و خشونت فیلم خیلی خوب پرداخت شده، اما خیلی از تماشاگرهای سینمای مطبوعات می خندند (واقعا چرا؟). جیرانی با وجود همه خنده های بی جا به جلسه مطبوعاتی آمد. حرفه ای و آرام و بی عقده جواب داد. گفت اگر بعضی جاها خنده دار شده عذر می خواهد، ولی قدم های اول در هر کاری به این خنده ها می ارزد. جیرانی «فیلم» ساخته، آن هم در سالی که فیلم دیدن در جشنواره عقده شده. راستی از دستیار کارگردان فیلم هم باید یادی کرد: مینا اکبری دوست خوبی است، بهش خسته نباشی می گویم.

3- «رییس» را در سینما استقلال دیدیم. اواخر جلسه پارک وی امیر قادری گفت باید برویم دیدن رییس. انگار قرار نیست در سینمای مطبوعات نشانش بدهند. تجربه واقعی جشنواره. غلغله و شلوغی و ازدحام. مردم روی دوش هم سوار شده اند. بلیت و بازار سیاه و التماس های دم در. نشستن روی پله ها، مثل استادیوم فوتبال که ما تا حالا نرفتیم. سوت و دست و جیغ کرکننده است. مردم شعار می دهند: مسعود دوستت داریم. فیلم بالاخره شروع شد. هر بازیگری می آمد حسابی تشویق می شد. رییس گرم و جذاب و تماشایی شده. مثل حکم است ولی داستانش را راحت می شود فهمید. فیلم های کیمیایی را دوست دارم چون باشکوه است و «فیلم» است. بازی ها همه خوب است بجز مهناز افشار. حیف شد که افشار این فرصت را از دست داد. استاد کیمیایی خسته نباشید. رییس فیلم خیلی پرزحمتی است. از هر پلانش معلوم است.

1) ديروز موضوعي براي نوشتن پيدا نكردم. شايد هم به دليل مشعوف شدن بيش از حد ناشي از ديدن فيلم‌هاي روز اول و دوم!
2) سرانجام امروز يك فيلم خوب ديديم.(باز هم سيب داري؟) فيلمبرداري خيلي خوب بايرام فضلي، استفاده از موقعيت هاي طنز به جا و بالاخره طراحي لباس بامزه كه از مانتوهاي مد روز در فضاي بي زمان و مكان استفاده جالبي كرده.
3) امروز بازار فيلم شروع به كار كرد و سايت سينماي ما هم آن جا غرفه دارد. قرار است با بچه ها، نيما،امير، شادي و ... به آنجا سر بزنيم و غرفه را تزئين كنيم. خدا كند غرفه قشنگ بشود و جاي مناسبي براي پذيرايي از دوستان و ديدار با آن ها باشد. خداكند چشممان نزنند! دست نيما تازه دارد بهتر مي شود.
4) همه در انتظار 17 بهمن (سه شنبه) هستيم تا مستند آقاي كيميايي ساخته امير قادري را دوباره ببينيم. قرار است براي فيلم امير كلي سوت بزنيم و تشويق اش كنيم كه حق اش است. شما هم حتما آقاي كيميايي را ببينيد.
5) نيما هم، هم چنان با گچ و عصا، پاي ثابت جشنواره بيست و پنجم فجر است. براي نيما دعا كنيد.
6) در پايان اميدوارم سنتوري حالش خوب باشد و به جشنواره برسد دعا كنيد در راه سينما فلسطين برايش اتفاقي نيفتد. هوا باراني و زمين خيس است. خدا كند زمين نخورد و دست و سنتورش نشكند كه در اين صورت بعد از دست نيما بشكن بشكني مي شود كه بيا و ببين.

شما هم بنويسيد (5)...

جشنوراه شروع شد. اما با يك خبربد. كاش اين آخرين خبر بد باشد. كاش خبر بد آخرش خوش باشد. ناسلامتي جشن است در جشن هم خبر بد شگون ندارد از قرار معلوم سنتوري عزيز در جشنواره نيست براي من (و ما) كه همه اميدمان به فيلم مهرجويي بود اين بدترين اتفاق است يك نفر سنتوري را ديده كه برايم عزيز است و دائم وعده مي داد كه تو هم در جشنواره آن را مي بيني حالا در جشنواره هم ... دلم مي خواهد كله‌اش را بكنم.
جشنواره شروع شد. اما با يك خبر بد كاش اين آخرين خبر بد باشد.

بعد از خبر:
و يك خبر خوش ...
نيما مي خواهد با عصا بيايد. فكر كنم بتواند اين ده روز را با گچ و عصا بگذراند.